“Mam! Hierzo!” Het is zomervakantie en ik zoek mijn zoon. Uit het bladerdek van een oude vijgenboom bungelt een zongebruind been. Hoog in de boom eet hij op zijn gemak een appeltje. Het bevalt hem wel, meters boven de grond. De eerste keren stond ik met bonzend hart te kijken naar hoe hij nóg een tak hoger ging. En nog één. Hij is voor de duivel niet bang. Mijn zoon Duuk (9 jaar) weet heel goed wat hij wel en niet kan, wanneer hij om hulp moet vragen en hoe hij zichzelf uitdaagt nog een stapje verder te zetten. Ik weet dat hem dat soms moeite kost; ik zie zijn lijfje aanspannen, de verbeten blik, de knipperende ogen… maar dan gaat hij!
“Mijn enorme hoogtevrees heeft me doen zoeken naar mijn rol in zijn spel.”
Inmiddels hebben mijn lief en ik onze krachten verdeeld: hij leert hem klimmen en ik leer hem vallen. Zo sus ik mijn rommelend hart en heeft Duuk alle ruimte om de toppen te bestormen.
De boom verliest zijn aandacht en Duuk klautert naar beneden om zich op een wedstrijd onderwaterzwemmen te storten. Hij is een sterke jongen en gek op krachtmetingen. Alles moet hoger, sneller, groter of wilder.
Hoe anders is dat met mijn dochter Ruby (4 jaar). Zij leeft in een fantasiewereld waarin alles mogelijk is en heeft een andere kracht, verbeeldingskracht, waardoor de zee verandert in siroop en struiken in piratenschepen. Waar het klimrek een gevangenis voor boeven is (“maar als ze een liedje zingen mogen ze er weer uit”) en lieveheersbeestjes monsters zijn (“Pas op, een HeersBeest!”). Zij struint het strand af op zoek naar lege kokkels en scheermesjes, waar ze kettingen van maakt en fotolijstjes mee siert.
We wonen in Utrecht, vlak bij de Munt, waar ’s zomers de kade vol ligt met zon- en zwemliefhebbers. Duuk is helemaal in zijn element daar als hij met vrienden in het water kan springen. Ruby houdt het liever nog even bij spetteren. Het doet mij denken aan mijn jeugd in Brabant (al moesten mijn vrienden en ik een stuk verder fietsen om bij de lokale zandwinningsplas te komen). Er was weinig beschutting onderweg, en we prezen ons gelukkig als de landbouwsproeiers zo afgesteld stonden dat de waterdruppels precies op het fietspad terecht kwamen. Onder luid gejuich probeerden we zoveel mogelijk water te vangen. Eigenlijk was dit al de helft van de waterpret voor die dag.
Ik groeide op in een klein dorp in een straat vol met kinderen. Er was er altijd wel iemand die dat ene kwartiertje voor het avondeten nog even buiten wilde spelen. We speelden flessenvoetbal en verstoppertje. Mijn moeder had ons verteld over hoe zij vroeger buiten speelde. Hoepelrollen, waarbij je met een stokje een oude fietsvelg zo lang mogelijk rechtop moet laten rollen. Dát wilden wij ook! Het ijzer van de velg over de straat maakte een lawaai van jewelste. Ik weet niet of mijn moeder begreep dat het ons niet om de hoepel ging, maar om de herrie.
In de nazomer, als de sneeuwbessen trossen witte bolletjes vertoonden, maakten we blaaspijpjes van pvc-buizen en jaagden we elkaar de straat door. Tot ’s avonds laat deden we aan balkje vechten; met duwen en trekken poogden we de ander van een smalle hoge balk af te krijgen, wie het langst bleef staan, had gewonnen. Eén keer is het mij gelukt de sterkste jongen van de klas er af te krijgen (al kwam ik niet ongeschonden uit de strijd). Het litteken van mijn winst prijkt na al die jaren nog altijd als een medaille op mijn knie. Met lichte trots liet ik het aan mijn zoon zien, toen hij eens met betraand gezicht en geschaafde knieën voor me stond.
Duuk heeft het zwembad inmiddels verlaten en ik kijk naar hoe hij zich vol overgave stort op wat freerun oefeningen, balancerend op en springend over smalle muurtjes. Zijn onverschrokkenheid is aanstekelijk. Ik ga toch ook maar eens een hoge boom opzoeken…
Marieke (47) is communicatieadviseur voor evenementen & campagnes bij Jantje Beton. De kinderrijke buurt in Brabant waar ze is opgegroeid, legde een stevige bodem voor veel speelplezier. Haar kinderen Duuk (9) en Ruby (4) dagen haar elke keer uit om nieuwe dingen te proberen.
Door regen, wind of sneeuw laten we ons echt niet tegenhouden. Op de kou kun je je kleden en daar komt bij, als je het naar je zin hebt buiten, word je toch vanzelf warm?! Buitenspelen is leuk, ook als het buiten slecht weer is.
De herfst is eigenlijk hét buitenspeelseizoen voor alle smeerkezen. Van stampen in de plassen en vooral met lekker veel modder. Daan is er zelfs van overtuigd dat haar zoon Wolf in een vorig leven een zeer gelukkig varkentje is geweest.
Jantje Beton registreert jouw gegevens volgens de Algemene verordening gegevensbescherming (AVG). We gebruiken deze gegevens om je te informeren over onze activiteiten. Als je de mails niet meer wilt ontvangen, geef ons dat dan door via info@speelbeweging.nl.
Meer informatie lees je in het privacybeleid van Jantje Beton.
Door GRATIS lid te worden van de speelbeweging ontvang je maandelijks de leukste speeltips, interssante speelweetjes en stoere speelverhalen in jouw mailbox. We sturen je 1 tot 2 mails per maand.
Jantje Beton registreert jouw gegevens volgens de Algemene verordening gegevensbescherming (AVG). Meer informatie lees je in het privacybeleid van Jantje Beton
