Voorzichtig of als waaghals op avontuur in de buurt

Een waaghals. Wat is dat precies? Want wanneer ben je nou een waaghals… Als je stiekem aan de overkant van de straat gaat spelen terwijl dat eigenlijk niet mag? Of als je heel hoog in een boom klimt waarvan je weet dat je moeder heeft gezegd dat je het beter niet kan doen? Het zijn van een waaghals is voor iedereen anders. En het is óók anders als je kinderen een waaghals uit gaan hangen of je kleinkinderen. Dat heeft Jessica van Blijderveen, administratief medewerker bij NUSO, zelf ondervonden…

Waaghals of niet…

Word je nou geboren als waaghals of niet? Jessica: “Dat is een goede vraag. Ik denk dat het volledig afhankelijk is de omgeving waar je in opgroeit of je een waaghals bent met buitenspelen. Het heeft natuurlijk ook te maken met hoe je bent als kind, maar de invloed van de omgeving hierop is ook groot denk ik.“

Spelen buiten de speeltuin

“Als ik niet op school zat, dan was ik aan het buitenspelen. En dit was dit heel vaak. Zo ging ik bijvoorbeeld touwtjespringen of een spel doen met de bal. Buiten de speeltuin ontdekte mijn vriendjes en ik veel meer uitdaging en dat vonden we dus ook veel leuker. Maakt dat ons waaghalzen? Niet spelen in de speeltuin, zoals alle andere kinderen, maar lekker ons eigen spel verzinnen buiten de speeltuin!”

Zelf gevaren inschatten

Toen Jessica zelf moeder werd kwam ze erachter hoe fijn de buurt waar ze woont eigenlijk is. “Kinderen kunnen hier vrij spelen. Het is een redelijk beschermde straat en de buren hielden altijd wel een oogje in het zeil. Als ik mezelf vergelijk met mijn kinderen, dan waren zij échte waaghalzen. Vroeger waren de speeltoestellen heel anders dan nu. Veel minder veilig. Dan klom mijn dochter op een gedeelte van het klimrek waardoor ze er zelf niet meer af kon. Ik herinner mij ook nog een keer dat mijn zoon ging voetballen bij het pleintje. Hier stond een kerk en deze kerk had natuurlijk ramen. Dan kwam het weleens voor dat de bal bleef hangen bij de ramen. Het groepje waarmee mijn zoon aan het voetballen was moest de bal weer naar beneden halen en dan werden de gekste dingen gedaan om deze weer los te krijgen. Gevaarlijke dingen ook wel. Gelukkig is dat altijd goed gegaan.” Vanaf een jaar of 10 schatten kinderen gevaren beter in dan daarvoor. “Dat is wat ik merkte bij mijn eigen kinderen. Ze kwamen weleens met schrammen thuis, maar daar leren ze ook weer van voor een volgende keer.”

Nóg grotere waaghalzen over een paar jaar?

Het is nu toch anders, geeft Jessica aan. “Kinderen wonen steeds vaker in de stad, vlak bij een drukke weg en dat maakt buitenspelen een stuk gevaarlijker. Bij mijn kleinkinderen ben ik dan toch iets voorzichtiger met ze ‘loslaten’ in de buurt. Ze zijn daar nu eigenlijk ook nog te jong voor. Hierdoor schatten ze gevaren nog niet zo goed in. Maar zodra ze oud genoeg zijn, hoop ik dat ze net zo vrij kunnen spelen als ik en mijn kinderen ook hebben gedaan. Wie weet worden ze wel nóg grotere waaghalzen dan mijn kinderen vroeger waren…”

Over Jessica

Jessica is getrouwd, heeft twee kleinkinderen (er is een derde op komst) en werkt bij NUSO. Bij NUSO staan speeltuinen en veilig spelen natuurlijk centraal, dus hier komt Jessica dagelijks mee in aanraking. Naast buitenspelen met haar kleinkinderen (wanneer zij in Nederland zijn) is taarten bakken een van de favoriete bezigheden. Mmm…