Kilo’s zand heb ik in de loop der jaren uit broekspijpen, jaszakken, oorschelpen en navels geschud. Mijn dochter is inmiddels twaalf jaar en komt nu tamelijk schoon thuis. Mijn zoon van acht jaar zorgt er wel nog regelmatig voor dat mijn wasmachine zo swingend op volle toeren draait, dat Chiel Montagne de aankondiging zou kunnen verzorgen.
“Gewoon. Ik heb goed gespeeld vandaag.”
Afgelopen week ging mijn zoon enthousiast met zijn nieuwe spijkerbroek naar buiten. Bij terugkomst was deze zo goed als zwart en zat er als bonus een flink gat in zijn linker broekspijp. Toen ik met enigszins gefronste wenkbrauwen vroeg hoe dat kwam, haalde hij zijn schouders op en zei: “Gewoon. Ik heb goed gespeeld vandaag.” Hij legde vol overgave uit dat het voor góed verstoppertje spelen écht heel belangrijk is om over de grond te kruipen en je door bosjes te wurmen. Dat hij onderweg die regenworm móest redden, die was namelijk heel zielig, en dat hij die plas wel had gezien.
Terwijl hij in geuren en kleuren zijn belevenissen vertelt, dwaal ik even af naar al die momenten dat ik vroeger zelf eindeloos met mijn vrienden door de straten rondom mijn ouderlijk huis struinde. Als Xena, Warrior Princess, was ik op missie. Ik baggerde tussen bosjes door, doorkruiste modderpoeltjes en trotseerde slootjes alsof mijn leven ervan af hing. Ik had maar één doel: de andere kinderen uit de buurt redden van ik-weet-niet-meer-wat en dat gewapend met een laken over mijn schouders, een tak in mijn hand en de magische woorden “Buutvrij voor de hele pot!” op mijn tong. Niet gehinderd door enig besef van ruimte, tijd, kleding of hygiëne leefden we in onze eigen wereld, en die wereld was van óns. Net zoals de wereld vanmiddag van mijn zoon was geweest.
“Ik kijk in de spiegel, zie mezelf weer even als Xena van toen en voel de vrijheidskriebels weer borrelen in mijn buik.”
“…dus het kon gewoon niet anders mam”, onderbreekt hij mijn gedachten en staart mij ondertussen vrolijk aan. Ik moet hard lachen en kus hem op zijn koppie. “Ik snap het schat”. Hij straalt. Even later laat ik het bad voor hem vollopen. Terwijl ik de wasmachine vul, gooi ik stiekem een handdoek over mijn schouders. Ik kijk in de spiegel, zie mezelf weer even als Xena van toen en voel de vrijheidskriebels weer borrelen in mijn buik. Ik snap het, écht. Stop nooit met spelen, óók niet als je vies wordt!
Malou is moeder van twee kinderen, acht en elf jaar. Ze speelt regelmatig met haar kinderen buiten. Ze herinnert zich hierdoor nog als de dag van gisteren hoe zij vroeger door de straten dwaalde en vrolijk speelde met haar vrienden en vriendinnen.
Hoe mooi is de herfst begonnen! Een welverdiende ‘Indian Summer’. Lekker ‘met zonder jas’ buitenspelen. Wat Daan betreft perfect weer. Niet te heet, niet te koud en niet te nat. En buitenspelen is vanzelfsprekend. Daan hoeft thuis helemaal niemand aan te moedigen of over te halen.
Hoe denken kinderen eigenlijk zelf over vies worden tijdens het spelen? Kijk de video en zie wat kinderen zelf vinden van vies worden tijdens het spelen.
Jantje Beton registreert jouw gegevens volgens de Algemene verordening gegevensbescherming (AVG). We gebruiken deze gegevens om je te informeren over onze activiteiten. Als je de mails niet meer wilt ontvangen, geef ons dat dan door via info@speelbeweging.nl.
Meer informatie lees je in het privacybeleid van Jantje Beton.
Door GRATIS lid te worden van de speelbeweging ontvang je maandelijks de leukste speeltips, interssante speelweetjes en stoere speelverhalen in jouw mailbox. We sturen je 1 tot 2 mails per maand.
Jantje Beton registreert jouw gegevens volgens de Algemene verordening gegevensbescherming (AVG). Meer informatie lees je in het privacybeleid van Jantje Beton
