Stop nooit met spelen, óók niet als je vies wordt!

Kilo’s zand heb ik in de loop der jaren uit broekspijpen, jaszakken, oorschelpen en navels geschud. Mijn dochter is inmiddels twaalf jaar en komt nu tamelijk schoon thuis. Mijn zoon van acht jaar zorgt er wel nog regelmatig voor dat mijn wasmachine zo swingend op volle toeren draait, dat Chiel Montagne de aankondiging zou kunnen verzorgen.

“Gewoon. Ik heb goed gespeeld vandaag.”

Afgelopen week ging mijn zoon enthousiast met zijn nieuwe spijkerbroek naar buiten. Bij terugkomst was deze zo goed als zwart en zat er als bonus een flink gat in zijn linker broekspijp. Toen ik met enigszins gefronste wenkbrauwen vroeg hoe dat kwam, haalde hij zijn schouders op en zei: “Gewoon. Ik heb goed gespeeld vandaag.” Hij legde vol overgave uit dat het voor góed verstoppertje spelen écht heel belangrijk is om over de grond te kruipen en je door bosjes te wurmen. Dat hij onderweg die regenworm móest redden, die was namelijk heel zielig, en dat hij die plas wel had gezien.

De wereld was van óns

Terwijl hij in geuren en kleuren zijn belevenissen vertelt, dwaal ik even af naar al die momenten dat ik vroeger zelf eindeloos met mijn vrienden door de straten rondom mijn ouderlijk huis struinde. Als Xena, Warrior Princess, was ik op missie. Ik baggerde tussen bosjes door, doorkruiste modderpoeltjes en trotseerde slootjes alsof mijn leven ervan af hing. Ik had maar één doel: de andere kinderen uit de buurt redden van ik-weet-niet-meer-wat en dat gewapend met een laken over mijn schouders, een tak in mijn hand en de magische woorden “Buutvrij voor de hele pot!” op mijn tong. Niet gehinderd door enig besef van ruimte, tijd, kleding of hygiëne leefden we in onze eigen wereld, en die wereld was van óns. Net zoals de wereld vanmiddag van mijn zoon was geweest.

“Ik kijk in de spiegel, zie mezelf weer even als Xena van toen en voel de vrijheidskriebels weer borrelen in mijn buik.”

“…dus het kon gewoon niet anders mam”, onderbreekt hij mijn gedachten en staart mij ondertussen vrolijk aan. Ik moet hard lachen en kus hem op zijn koppie. “Ik snap het schat”. Hij straalt. Even later laat ik het bad voor hem vollopen. Terwijl ik de wasmachine vul, gooi ik stiekem een handdoek over mijn schouders. Ik kijk in de spiegel, zie mezelf weer even als Xena van toen en voel de vrijheidskriebels weer borrelen in mijn buik. Ik snap het, écht. Stop nooit met spelen, óók niet als je vies wordt!

Over Malou

Malou is moeder van twee kinderen, acht en elf jaar. Ze speelt regelmatig met haar kinderen buiten. Ze herinnert zich hierdoor nog als de dag van gisteren hoe zij vroeger door de straten dwaalde en vrolijk speelde met haar vrienden en vriendinnen.