Voordat ik vader werd heb ik altijd volgehouden: “Kinderen laten spelen is loslaten”. Vooral in discussies met mijn zusje, als mijn neefje weer eens te hoog klom of was gevallen, was ik hier genadeloos in. Totdat ik zelf vader werd. Als je zelf eenmaal vader bent, in mijn geval van een zoon, dan is dat loslaten toch heel andere koek.
Op dit moment is mijn zoon Morris anderhalf jaar oud en leert hij met vallen en opstaan (onder toezicht uiteraard) wat buitenspelen is. Met het idee dat spelen loslaten is en dat ik daarmee zijn zelfvertrouwen opbouw, kijk ik van een afstand toe hoe hij zaken uitprobeert en dingen ontdekt. Hoe hij op heuvels klimt en trapjes van glijbanen trotseert zonder de helpende hand van zijn vader. Eerlijk gezegd, wil ik ieder moment ingrijpen of zijn hand pakken, maar ik weet dat hij het zelf moet doen.
“Ik wil in ieder geval dat hij dingen probeert.”
Natuurlijk sta ik binnen handbereik om hem op te vangen als hij valt, maar ik wil in ieder geval dat hij dingen probeert. Voor nu met een maximum van drie treden omhoog en niet buiten mijn gezichtsveld, maar ik weet dat dit heel binnenkort ook anders gaat zijn. Dat hij thuiskomt met een schaafwond op zijn elleboog of een flinke bult op zijn hoofd omdat hij de schommel niet zag aankomen. Kinderen laten spelen is loslaten, dat blijkt dan maar weer.
Ouderwetse vaders zouden zeggen: “Daar wordt hij hard van.” Uit eigen ervaring weet ik dat dit maar ten dele waar is. Wel krijgt hij er zelfvertrouwen van en leert hij dat hij zelf dingen kan doen zonder de hele tijd de beschermende hand van papa in de buurt te hebben. En dat is goed. Tenminste, dat denk ik. Als Morris in de zandbak net even te ver op het randje loopt en ik zie dat het fout gaat, dan grijp ik in mijn hoofd al naar zijn hand om hem bij te sturen. In dat moment neemt mijn verstand het dan over en zegt: “Als hij valt is het ook niet het einde van de wereld. Laat hem zijn eigen fouten maken. Als het misgaat, kun jij er alsnog voor hem zijn.”
“Kinderen moeten kunnen spelen en risico’s durven nemen.”
Buitenspelen is loslaten en voor mij als vader met een lichte dwang om alle touwtjes in handen te houden, is dat moeilijk. Gelukkig niet onmogelijk, want kinderen moeten kunnen spelen en risico’s durven nemen om later sterke volwassenen te worden die kunnen handelen met een bepaalde zekerheid. En als het fout gaat, dan kan ik er voor hem zijn, net als toen bij de zandbak.
Als alleenstaande vader heeft Rob om de week de zorg voor zoontje Morris. Sinds de geboorte van Morris is Rob papablogger.nl begonnen, volledig gewijd aan het vaderschap.
“Het stormt!”, roepen de kinderen van Pleun luidkeels. Het stormt écht. Regen en wind raast om onze oren. Ze houden het roer stevig vast. Het onstuimige weer vormt een mooi decor voor hun spel. Want spelen is plezier maken, zelfs met slecht weer!
Izaiah is de jongste Buitenspeler van Jantje Beton en misschien zelfs wel de stoerste… Izaiah laat zich namelijk niet door een regenbui tegenhouden. Buitenspelen met
Jantje Beton registreert jouw gegevens volgens de Algemene verordening gegevensbescherming (AVG). We gebruiken deze gegevens om je te informeren over onze activiteiten. Als je de mails niet meer wilt ontvangen, geef ons dat dan door via info@speelbeweging.nl.
Meer informatie lees je in het privacybeleid van Jantje Beton.
Door GRATIS lid te worden van de speelbeweging ontvang je maandelijks de leukste speeltips, interssante speelweetjes en stoere speelverhalen in jouw mailbox. We sturen je 1 tot 2 mails per maand.
Jantje Beton registreert jouw gegevens volgens de Algemene verordening gegevensbescherming (AVG). Meer informatie lees je in het privacybeleid van Jantje Beton
