“Jas! Jas! Brabbel, brabbel, jááháás”, hoor ik mijn dochter Jette roepen, terwijl ze druk wijst naar de knalroze jas aan de kapstok. Vertederd kijk ik naar het schouwspel dat zich afspeelt. In een optimistische en bewonderingswaardige poging om zelf haar (ook roze) laarzen alvast aan te trekken, is één laars onder Jette’s billen en één laars achterstevoren om haar rechtervoet beland. Als een echte Jantje Beton ambassadeur probeert zij mij ervan te overtuigen dat het echt tijd is om buiten te gaan spelen.
Eenmaal in de speeltuin rennen Jette en haar vader gelijk naar hun ultieme favoriete speeltoestel: de knalgele glijbaan. Ondertussen geniet ik van de vreugdekreten en de blije voorbijvliegende druktemakers. Aan de andere kant voor de ingang zitten vaders, moeders en oppassers uitgeblust op een bankje naar een scherm te staren. Een groot contrast. Even lonkt de bank ook mij. “Ik heb tenslotte net een helse fietstocht achter de rug, drie wasjes gedraaid, boodschappen gedaan…”, denk ik. Jette vermaakt zich wel met haar lieve papa die geduldig 50x ‘jeej’ blijft roepen als ze opnieuw van de glijbaan roetsjt.
Maar ondertussen borrelt er ook een speeldrang in mij. Ik ben er zo eentje met het Peter-Pan-syndroom: ‘nooit willen stoppen met spelen’. Na verveeld een half uur door Facebook te scrollen en van die standaard beleefdheidsgesprekken met andere moeders te hebben gevoerd (“Welke is die van jou? Hoe oud is ze? Lekker weertje hé?”) geef ik er toch aan toe. Ik plof neer op haar favoriete schommel, zet mezelf hard af en gooi mijn benen zo hoog mogelijk in de lucht. De wind wappert door mijn haren terwijl ik hoger en hoger ga. Tot op het hoogste punt en dan spring ik zo ver mogelijk in het zand. En dan weer opnieuw en opnieuw… Echt genieten.
“Wedden dat er stiekem heel veel volwassenen met een (onderdrukt) Peter-Pan-syndroom rondlopen?”
Natuurlijk, af en toe is het ook heerlijk om even uitgeteld op een bankje te hangen. “Op een schaal van Maarten van Rossem tot Rob Bults (53) die zo af en toe al wipkippend viral gaat, scoor ik net iets over het midden”. Maar Rob’s ambities voor een speeltuin voor volwassenen vind ik zo gek nog niet. “Wedden dat er stiekem heel veel volwassenen met een (onderdrukt) Peter-Pan-syndroom rondlopen?”, zeg ik op de weg naar huis tegen mijn man. “Als er dan maar wel schommels zijn. Anders ga ik stampen en brullen”, zegt hij lachend tegen mij.
Michelle Cramwinkel (32) is communicatiespecialist bij Jantje Beton, moeder van Jette en een échte buitenspeelliefhebster. Vroeger was ze niet weg te slaan bij de schommels en ook nu zwiert ze nog af en toe op dit slingerende speeltoestel.
Buitenspelen, wie heeft er geen warme herinneringen aan? We spreken Jori, toen hij een jaar of 7 was kwamen mondjesmaat de eerste telefoons. Maar dit was alleen iets voor volwassenen en de meeste mensen moesten er niks vanaf weten. Offline was de norm en buiten was – zeker met lekker weer- gewoon veel leuker dan binnen. Toch?
Naar voetbaltraining, toneel les of een knutselactiviteit na school. Het klinkt heel normaal, maar in Nederland groeien ruim 300.000 kinderen op in armoede. Dit betekent dat er vaak geen geld overblijft om deel te nemen aan één van deze activiteiten. Daarom helpt Jantje Beton met het initiatief ‘De Speelkaravaan’ om dit wél mogelijk te maken op diverse locaties binnen Nederland.
Jantje Beton registreert jouw gegevens volgens de Algemene verordening gegevensbescherming (AVG). We gebruiken deze gegevens om je te informeren over onze activiteiten. Als je de mails niet meer wilt ontvangen, geef ons dat dan door via info@speelbeweging.nl.
Meer informatie lees je in het privacybeleid van Jantje Beton.
Door GRATIS lid te worden van de speelbeweging ontvang je maandelijks de leukste speeltips, interssante speelweetjes en stoere speelverhalen in jouw mailbox. We sturen je 1 tot 2 mails per maand.
Jantje Beton registreert jouw gegevens volgens de Algemene verordening gegevensbescherming (AVG). Meer informatie lees je in het privacybeleid van Jantje Beton
