Buitenspelen risicovol? Het is juist één groot avontuur!

Begin van de zomer was er veel media aandacht voor bewoners in Nijmegen die bezwaar maakten over geluidsoverlast van spelende kinderen. De gemeente gaf de bewoners eerst gelijk en sloot het voetbalveldje. Gelukkig kwamen de kinderen in opstand. Samen met hun ouders haalden ze ruim 3.800 handtekeningen op, om toch weer lekker buiten te kunnen spelen.

Tijdens het contact met de actiegroep van ouders en kinderen heb ik mij afgevraagd. ‘Speelden de klagers zelf vroeger niet buiten?’ ‘Zijn ze vergeten hoeveel plezier een waardevolle ervaring het spelen opleverde?’ Door deze herinneringen besef je al gauw dat spelen meer is dan alleen ‘ik maak hier herrie’.

Terugdenken aan het buitenspelen van vroeger

Dat geldt ook voor veel ouders als het gaat over buitenspelen en in het bijzonder ‘risicovol spelen’. Terugdenken aan hoe leuk zij het buitenspelen vroeger vonden. Terugdenken aan al het kattenkwaad dat zij uithaalden. Aan al die risico’s die ze namen. Hoe belangrijk dat voor ze was. En hoe vaak dat eigenlijk gewoon goed ging!

“Alles is één groot avontuur”

Ik denk met veel plezier terug aan hoe ik vroeger buiten speelde, en dan besef ik pas echt wat kinderen missen als ze binnen blijven. Lekker vies worden en je niet aan teveel regels hoeven houden. De adrenaline voelen tijdens het ontdekken van nieuwe plekken. Dat super trotse gevoel als je merkt dat je steeds beter kan klimmen. Soms ook vallen, maar altijd weer opstaan. En daarvan leren. Dat kan binnen heel beperkt! Buiten heb je alle ruimte en gebeuren onverwachte dingen. Het gaat ineens regenen, je ontdekt een nieuw straatje, ontmoet nieuwe kinderen… alles is één groot avontuur!

Waar ligt de grens van risicovol spelen?

Als moeder van twee meiden weet ik hoe moeilijk het is om dat risico bij je kind toe te laten wanneer ze buitenspelen. Ik herinner mij nog goed hoe graag ik net even wat verder weg ging dan van m’n moeder mocht en ik met de hele klas stiekem op een braakliggend terrein achter het hek ging spelen. En toch vond ik het doodeng als mijn eigen kinderen de straat overstaken om de buurt te verkennen.

Hoe om te gaan met risicovol spelen?

Het moeilijkste is om te bepalen waar de grens ligt. Zelf keek ik goed naar wat ze al konden. En naar de afstand; gingen ze ver weg of bleven  ze in de buurt? Ook ging ik altijd het gesprek aan om te peilen hoe goed ze zelf de gevaren kenden. Als dat goed zat, dan durfde ik ze het avontuur te laten opzoeken. Hoewel ik soms stiekem toch nog even langsfietste met een smoesje (even boodschappen doen of zoiets).

Ongelukken gebeuren overal

Uiteindelijk kan het overal mis gaan. Vooral ook op plekken waar je geen risico’s ziet. Voor Karen haar achtste verjaardag, twijfelden we of we haar wel of niet een waveboard cadeau zouden geven. Was het wel veilig genoeg? Uiteindelijk kreeg ze het waveboard en brak ze op haar verjaardag haar enkel. Niet door het board, maar omdat ze tijdens het lopen domweg uitgleed op de gladde garagevloer. Een ongeluk zit in een klein hoekje. Het kan dus ook gebeuren tijdens dagelijkse en de normaalste gebeurtenissen.

Over Pauline

Pauline (48) is hoofd van de afdeling Programma’s bij Jantje Beton. Ze is moeder van Karen (16) en Sophie (14). Ze is opgegroeid in een nieuwbouwwijk in de Randstad en kijkt met heel veel plezier terug op vele avonturen buiten. Hoogtepunt was het spelletje verstoppertje dat ze op zomeravonden samen met kinderen van alle leeftijden op het achterpleintje buiten speelden.