Buitenspelen is chantage! Of toch niet?

Chantage, dat is het eerste wat in mij opkomt wanneer mij wordt gevraagd; ‘hoe stimuleer ik mijn kinderen om buiten te spelen?’. Oké, dat is niet helemaal eerlijk tegenover mijn kinderen. Hazel, de jongste van de twee, vindt buitenspelen heerlijk. Dat heeft wellicht ook te maken met de kekke, paarse laarsjes die ze heeft en waar ze graag in rond paradeert. Zelfs in de woonkamer wanneer ze nog vies zijn, maar dat daar gelaten. Behalve als het waait, dan roept ze heel hard ‘auw’ en drukt ze snel haar hoofdje in mijn nek of bovenbenen, zodat ze de wind niet voelt.

“Ik wil binnenspelen mama!”

Fos, de kleuter, vormt bij tijd en wijle meer een obstakel wat betreft buitenspelen. Als baby, dreumes en peuter kon hij úren buitenspelen en moest ik hem echt naar binnen lokken. Hij was meer een rouwdouwer en wilde alleen maar op dingen springen of kapot maken. Nu hij wat ouder is speelt hij ook graag binnen en dat kan ik hem niet kwalijk nemen. Er is meer rust in zijn lijfje gekomen en dat betekent ook dat het binnenspelen ineens aantrekkelijker is. Zeker als het buiten waait en regent, wat het de afgelopen tijd met de stormen als Ciara, Dennis en Ellen vaak genoeg heeft gedaan. Naast dat het heerlijk warm en behaaglijk is in ons huis, heeft hij nu ook de concentratie om zich langere tijd op iets te focussen. Dat maakt spelen met de Duplo, Lego of klei simpelweg leuker dan ooit tevoren.

Als we dan naar buiten gaan, tussen de windstoten en de hoosbuien door, is het wel altijd goed. Ook omdat ik er een spelletje van maak, er iets te zien of te aaien valt of dat ik een attribuut meeneem. Doelloos naar buiten gaan? Ook ik als volwassene stel daar mijn vraagtekens bij, we moeten wel iets ‘doen’. Hoe klein ook, een doel geeft een missie en andersom.

Waarom niet buiten?

Dus los van de chantage (ja, dat mag heus wel als dat ervoor zorgt dat jullie alleen een frisse neus hebben gehaald) is het goed na te denken wie je kinderen zijn en waar ze van houden. Fos houdt dus heel erg van bouwen met blokken, Duplo en nu ook Lego. Dus waarom doen we dat dan niet buiten? Hazel houdt van kleien, ze duwt haar vinger in kleine blobjes kleur en is helemaal tevreden met zichzelf. Dus, nogmaals, waarom doen we dat dan niet buiten? Nu hebben wij het geluk dat wij wonen in een wijk in aanbouw; overal waar je kijkt liggen stenen en hopen zand of klei. We zoeken steentjes uit, pakken het meegenomen schepje erbij en bouwen met z’n drietjes een huis. Of een bouwval. Het is net hoe je ernaar kijkt. “Mooi mama!” krijg ik van beide te horen en dus is het in onze ogen een paleis.

Dierbare speeltochtjes

Ja, je wordt wat viezer dan wanneer je binnen blijft. Maar de wasjes naar aanleiding van dergelijke speeltochtjes in de buitenlucht zijn voor mij zelfs ‘dierbare’ wasjes geworden. Nou moet ik wellicht niet overdrijven maar je begrijpt het sentiment. Kijk naar je kind en bedenk waar er binnen mee gespeeld wordt, ook met een beetje fantasie, voor buiten bespeelbaar is. En anders? Dan ga je terug naar de basis en beloof je gewoon een donut aan het einde van je spielerei. Kind blij en mama ook blij. 

Over Elise

Elise Joanne is een lifestyle- en moederblogger en vlogger. Ze is van oorsprong Zeeuws en woont sinds haar studie HBO-Rechten samen met haar twee kinderen Fos (4) en Hazel (1), haar man Boris en het poezenbeest Bobbi in Zwolle.

Lees meer verhalen van Elise Joanne op haar persoonlijke blog. Lees ook haar vorige blog ‘Buitenspelen op gepaste afstand’.